Kunstenaar David Hockney (1937) keerde terug naar zijn geboortegrond in Yorkshire om zich voor het eerst in zijn carrière op landschappen te richten. Een tentoonstelling in Keulen laat honderden werken zien die hij daar de laatste vijf jaar maakte.
(Artikel verscheen op 30 november 2012 in Trouw) Continue reading Hockney in Keulen
Voor de website van het nieuwe kunsttijdschrift See All This ging ik naar de Tefaf. Uit het overweldigende aanbod koos ik tien kunstwerken die me opvielen – de toelichting is hier te lezen
Ulay, kunstenaar en ex-geliefde van Marina Abramovic, was vanaf 1972 vertegenwoordiger voor het fotobedrijf Polaroid. Nu zijn zijn foto’s in Rotterdam te zien.
De kunstenaar had zich al verontschuldigd, bij de opening van de tentoonstelling: hij is zelf nogal aanwezig in de zalen van het museum. Ulay, geboren als Uwe Laysiepen in Solingen in 1943, doelde op het onderwerp van de polaroids die er te zien zijn. Van de eerste kleine experimenten van begin jaren ’70, via het drie meter hoge werk uit 1990 naar de serie ‘zwemfoto’s’ uit 2015 is inderdaad Ulay zelf steeds te zien. Continue reading Ulay en zijn polaroids
De veertien versies van Breitners ‘kimonomeisje’ zijn voor het eerst bij elkaar te zien in Amsterdam. De tentoonstelling maakt duidelijk dat het Breitner niet alléén om een sensueel plaatje te doen was.
Soms draagt ze een rode kimono, soms een witte of een donkere met goudbrokaat. Voor de spiegel doet ze wat meisjes voor de spiegel kunnen doen: haar oorbellen in, of uit – links, rechts – heur haar. Ook ligt ze, hangt ze, peinst ze op de bank. Wat zou er in haar omgaan? En wat ging er in de schilder om, om haar zo te schilderen?
Daarover kan iedereen die dat wil de komende maanden meedenken: alle veertien ‘kimonomeisjes’ van George Hendrik Breitner (1857-1923) zijn voor het eerst bij elkaar in het Amsterdamse Rijksmuseum. Continue reading Breitners meisjes in het Rijks
Jacques Henri Lartigue (1896-1986) is vooral bekend van zijn Parijse zwartwitte snapshots van rond 1900. In Amsterdam is nu een tentoonstelling met zijn kleurenfoto’s.
In 1901 kreeg Henri Lartigue van zijn ouders zijn eerste fotocamera. Hij was vijf. Zo kon hij de luxe villa’s, wandelingen in het Bois de Boulogne en experimenten met snelle sportauto’s om hem heen opnemen – iets dat hij al vanaf zijn vroegste herinnering wilde. Henri zou zijn foto’s zijn leven lang in albums bewaren, voorzien van commentaar. Daarnaast werd hij schrijver en schilder. Alles om, zoals hij zelf zei, de vervliegende schoonheid uit het leven te behouden. Continue reading Lartigue en de kleuren van de verloren tijd